Ա­սել, թե Փա­շի­նյանն ով է, նշա­նա­կում է Հա­յաս­տա­նում ապ­րող զոմ­բի­նե­րի, ի­մա` նի­կո­լա­նախ­րի հա­մար անպ­տուղ բա­ցատ­րա­կան աշ­խա­տանք տա­նել: Այ­սօր հայ ժո­ղովր­դի մե­ծա­մաս­նու­թյու­նը գի­տի, թե ով­քեր են Փա­շի­նյանն ու նրա քա­ղա­քա­կան հա­մա­խոհ­նե­րը:

Պա­տե­րազմ է հա­յի հո­գում, սր­տում, մտ­քում: Ես այս տո­ղե­րը գրում եմ, երբ հի­մա, հենց այ­սօր Ար­ցա­խում վճռ­վում են ճա­կա­տագ­րա­կան խն­դիր­ներ:

Ա­սում են` ռուսն այ­սօր մեզ չի օգ­նում որ­պես դաշ­նակ­ցի, ո­րով­հետև Հա­յաս­տա­նում իշ­խա­նու­թյու­նը սո­րո­սա­կան­նե­րի ձեռ­քում է: Որ­պես­զի ար­դա­րաց­նեն ի­րենց չօգ­նե­լը սո­վե­տա­կան շար­քա­յին Ի­վա­նի մոտ, որն ա­ռանց այդ էլ շատ բա­նե­րում ճիշտ չի կողմ­նո­րոշ­վում, սկ­սում են գոր­ծո­ղու­թյան մեջ դնել այն տե­սա­հո­լո­վակ­նե­րը, որ­տեղ դեռ իշ­խա­նու­թյան չե­կած ան­բա­րո վաս­տակ­նե­րը ինչ կար­գի հայ­հո­յանք­ներ և լկ­տի խոս­քեր ա­սես, որ չեն ա­սում ռուս­նե­րի, ան­գամ երկ­րի Տի­րա­կա­լի հաս­ցեին:

Երբ ա­սում ենք պոռ­նիկ Եվ­րո­պա, նկա­տի չու­նենք Եվ­րո­պա­յի յու­րա­քան­չյուր քա­ղա­քա­ցու, քա­ղա­քա­կան գործ­չի, յու­րա­քան­չյուր պե­տու­թյան: Նկա­տի ու­նենք Եվ­րո­պան իր ամ­բող­ջու­թյան մեջ` որ­պես հա­մաշ­խար­հա­յին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան դե­րա­կա­տար, նկա­տի ու­նենք եվ­րո­պա­կան հա­մա­պա­տաս­խան կա­ռույց­նե­րը, ո­րոնք մի­ջազ­գա­յին ա­հա­բե­կիչ­նե­րի ընդգրկմամբ Ար­ցա­խում Ադր­բե­ջա­նի և Թուր­քիա­յի սան­ձա­զեր­ծած պա­տե­րազ­մի, ինչ­պես նաև Հա­յաս­տա­նի նկատ­մամբ Թուր­քիա­յի ա­ջակ­ցու­թյամբ Ադր­բե­ջա­նի ագ­րե­սիա­յի շա­րու­նա­կա­կան դրսևո­րում­նե­րի նկատ­մամբ վե­րա­բեր­մուն­քով ի­րենց քա­ղա­քա­կան պոռն­կու­թյունն ա­ռա­վել ակ­ներև դարձ­րին:

ՀՀ զին­ված ու­ժե­րի գե­րա­գույն հրա­մա­նա­տա­րի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող ան­ձից, ՀՀ կա­ռա­վա­րու­թյու­նից, ՀՀ ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ծա­ռա­յու­թյան տնօ­րե­նի պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նա­կա­վոր կա­տա­րող Մի­քա­յել Համ­բար­ձու­մյա­նից, ՀՀ ոս­տի­կա­նու­թյան պետ Վա­հե Ղա­զա­րյա­նից, ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար Դա­վիթ Տո­նո­յա­նից խնդ­րում ու պա­հան­ջում ենք պա­տե­րազ­մի ողջ ժա­մա­նա­կաըն­թաց­քում, հատ­կա­պես նո­յեմ­բե­րի 1-8-ին (նե­րա­ռյալ), կտ­րուկ բարձ­րաց­նել, ա­ռա­ջին հեր­թին, Հա­յաս­տա­նի ա­տո­մա­յին է­լեկտ­րա­կա­յա­նի պահ­պա­նու­թյունն ու պաշտ­պան­վա­ծու­թյու­նը, և ոչ միայն, նաև` օ­դա­նա­վա­կա­յան­նե­րի և ռազ­մա­վա­րա­կան նշա­նա­կու­թյան այլ օ­բյեկտ­նե­րի…

Այ­սօր, երբ եր­կիրն իր գո­յա­պահ­պան­ման խն­դիրն է լու­ծում պա­տե­րազ­մի թա­տե­րա­բե­մում և մար­տն­չում է գոր­ծող բա­նա­կի զին­վո­րի և սպա­յի, նաև աշ­խար­հա­զո­րի ա­րյան գնով, թի­կուն­քը նման­վում է պող­պա­տա­լա­րե­րից հյուս­ված ճո­պա­նի։

Ի տես մար­դու ա­նաս­նա­կան բնազդ­նե­րուն յա­գուրդ տուող վայ­րա­գու­թիւն­նե­րուն, բա­րի նպա­տակ­նե­րով տի­նա­մի­թի ու­ժա­նա­կը ստեղ­ծած ըլ­լա­լուն հա­մար Ալֆ­րէտ Նո­պէ­լը զղ­ջաց ու խղ­ճի խայթ ու­նե­ցաւ: Ան իր ա­կա­մայ գոր­ծած «մեղ­քը» քա­ւե­լու հա­մար, հա­մա­պա­տաս­խան մր­ցա­նակ­ներ ստեղ­ծեց յա­նուն մար­դու բա­րօ­րու­թեան ու աշ­խար­հի խա­ղա­ղու­թեան:

Նո­րու­թյուն չեմ ա­սե­լու. երբ հան­րու­թյու­նը մնում է բա­ցա­ռա­պես իշ­խա­նու­թյան խո­սա­փող լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի հույ­սին, տե­ղե­կատ­վա­կան դաշ­տում շատ ա­րագ գո­յա­նում է ին­ֆոր­մա­ցիոն վա­կուում:

Այ­սօր մեր քա­ջա­րի զին­վոր­նե­րը հե­րո­սա­բար պաշտ­պա­նում են մեր վա­ղե­մի հայ­կա­կան հո­ղը: Ար­դեն եր­կու շա­բա­թից ա­վե­լի է, ինչ մենք կռ­վում ենք բար­բա­րոս ցե­ղե­րի հոր­դա­նե­րի դեմ, ո­րոնց մար­դա­քա­նա­կը մի քա­նի տաս­նյակ ան­գամ գե­րա­զան­ցում է մեր թվա­քա­նա­կին:

Հույս չու­նե­նաք, թե Եվ­րո­պան կամ «մա­չո­յի» կեր­պա­րի մեջ մտած Մակ­րո­նը, մա­տը մա­տին են խփե­լու: Ո­չինչ էլ չեն ա­նե­լու: